80'lerin çocuğuyuz biz... Kin ve nefretin yüreğimize yerleşmediği dönemin... En azından bizim mahallede öyleydi.. Tek kanallı dönemle başlayan, ilk özel kanal star 1'in yayına başlamasıyla sevinç çığlıkları attığımız çocukluğumuz... Karıncalıydı ama olsun. Yepyeni bir kanal izliyorduk televizyonda.
Sokak hayatımızdı, sabah çıkar, tuvalet için bile dönmezdik. Ancak karnımız acıktığında gelirdik eve...
Misket, saklambaç, futboldu hayatımız... Her yer boştu... Yüksek binalar yoktu. Her yer bizimdi, tek hakimiydik mahallenin...
Mahalle arkadaşlığı vardı, kan kardeşliği de... Hiç korkmadan akıtırdık kanımızı... Yürekliydik...
Sağ - sol neydi bilmezdik... Alevi-sünni ayrımı yoktu aramızda... Kimse işaretmelezdi bizim evi alevi olduğumuz için... Yazları bütün mahallenin çocukları hemen az ilerdeki camide kuran kursuna giderdik...
Sonra çıkar hava kararana kadar oynardık, Başka mahallenin sınırlarına tek başımıza girmezdik. Mahalle maçları yapardık. 3 korner 1 penaltıydı... Taşlardı kale direklerimiz...
Ayşe teyze vardı, yan komşumuzdu... Sünniydi, alevi olduğumuzu bilirdi. Torunlarından hiç ayırmazdı bizi... Onlara verdiğinde bize de hazırlardı ekmek arası peynir...
Bayramlarda 10 lira harçlığımız ve tertemiz mendilimiz hazırdı. Kimseyi boş geçmezdi. Bakmazdı ne olduğumuza. Hiç lafını bile etmezdi... Allah nur içinde yatırsın, mekanı cennet olsun...
Biz de ayırmadık kimseyi... Asla duymadık ailemizden o sünnidir, sen alevisin. Sakın onla konuşma denmedi bize... Kardeştik biz, mahalle kardeşi.
Yıllar yıllar geçti, çok şey değişti, Türkiye ilerledi, teknoloji aldı başını gitti, yüzlerce kanal açıldı... Ama yüreğimiz hep geriledi çünkü Ayşe teyzeler gibileri göçüp gitti bu ülkeden.. Yürekler köreldi..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder